Της Μαρίας Τσανάδη
Με πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια παρακολουθήσαμε όλοι μας το τραγικό συμβάν με τη μητέρα και τα δύο αγγελούδια της. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την οδύνη των δικών τους ανθρώπων που είδαν αυτές τις τρεις ψυχές να χάνονται τόσο άδικα.
Αν επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας, θα διαπιστώσουμε ότι πολλοί είναι εκείνοι που διαβάζοντας τη συγκεκριμένη είδηση, σκέφτηκαν πόσες φορές χρειάστηκε να κοιμηθούν δίπλα σε μία σόμπα, αγκαλιασμένοι σε ένα δωμάτιο, επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση. Πόσες άραγε οικογένειες τρόμαξαν και συνειδητοποίησαν ότι ήταν πολύ τυχεροί, που μέχρι σήμερα ο τρόπος που αναγκαστικά ζεσταίνουν το σπίτι τους δεν έχει αποβεί μοιραίος;
Διότι δυστυχώς στις μέρες μας οι απίστευτες αυξήσεις και η συρρίκνωση των μισθών, οδηγούν πολλούς ανθρώπους σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Δεν έχουν άλλωστε επιλογή. Όταν έχεις οικογένεια και τα έξοδα συνεχώς αυξάνονται, αναγκάζεσαι να κάνεις «εκπτώσεις» σε βασικά αγαθά. Η θέρμανση λοιπόν αποτελεί βασικότατο πονοκέφαλο. Τα μικρά παιδιά δεν μπορείς να τα έχει κουκουλωμένα με κουβέρτες όλη τη μέρα. Πώς θα λειτουργήσεις σε ένα παγωμένο σπίτι;
Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο σημείο να βρίσκουμε λύσεις ανάγκης. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν μάθει να ζουν έτσι. Γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Ποιος είναι πραγματικά κοντά σε αυτές τις οικογένειες; Η πολιτεία; Με ποιον τρόπο ακριβώς βγάζει τους ανθρώπους αυτούς από το αδιέξοδο; Οι όποιες παροχές είναι απλά στάχτη στα μάτια. Με ψίχουλα το σπίτι δεν θα ζεσταθεί… Η κατσαρόλα δεν θα γεμίσει.
Τα χρέη συνεχώς αυξάνονται, οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν και τα παγωμένα δωμάτια πολλαπλασιάζονται. Οι άνθρωποι που ζουν σε αυτά ζουν καθημερινά με τον φόβο ότι αν κοιμηθούν μπορεί και να μην ξυπνήσουν. Αγκαλιάζονται και προσεύχονται η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη. Άλλωστε μόνο τα αυτονόητα ζητούν. Τα οποία προφανώς κοστίζουν πολύ ακριβά.
