Το πρόσωπο του Άλκη είναι μπροστά στα μάτια μας είτε αυτά είναι ανοιχτά, είτε κλειστά. Από τη στιγμή εκείνη που σκοτείνιασαν για πάντα τα δικά του μάτια, η επικαιρότητα είναι αυτό το παιδί.

Εκτός από το κομμάτι του πόνου, της θλίψης και του γεγονότος ότι όλη η Ελλάδα προσπαθεί να τιμήσει τη μνήμη αυτού του παιδιού, η επικαιρότητα έχει γεμίσει και με εκπληκτικές «διαπιστώσεις» για την οπαδική βία. Γιατί αγόρι μου εσύ πρέπει να είσαι η αφορμή αυτών των αναλύσεων; Γιατί πρέπει να ακούμε όλα εκείνα που ξέρουμε ήδη;

Ο δικός μου γιος μπορεί να ήσουν εσύ… Αλλά δυστυχώς, ο δικός μου γιος θα μπορούσε να είναι ένας από τους άλλους. Από εκείνους που εμείς μεγαλώνουμε να θεωρούν τη βία φυσικό επακόλουθο της μαγκιάς, του ανδρισμού και της ανωτερότητας. Αν ο δικός μου γιος έχει έναν σουγιά στην τσέπη απλά για μαγκιά, πώς μπορώ να ξέρω αν τσατιστεί επειδή ο δικός σου γιος τον κοίταξε περίεργα και θελήσει να του δώσει ένα «μάθημα»;

Όταν επί πολλά χρόνια, την ώρα που έχανε η ομάδα που υποστηρίζω εγώ έβριζα και έσπαγα πράγματα, αυτός ο ίδιος ο γιος μου δεν θα πορωθεί; Το θέμα είναι ότι μετά κανείς δεν ξέρει την εξέλιξη… Γιατί από την πόρωση μέχρι τη δολοφονία, υπάρχει τεράστια απόσταση…

Η οπαδική βία, πάντα υπήρχε. Απλά η τύχη βοήθησε όλους αυτούς που είναι ακόμη ζωντανοί. Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου είναι μοιραίο. Πολύ απλά λοιπόν δεν αλλάζει κάτι. Τον Άλκη δυστυχώς, αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου τον οδήγησε στο αιώνιο ταξίδι. Και όλοι αυτοί δεν γίνονται δολοφόνοι επειδή πορώνονται με την ομάδα τους. Όλοι ξέρουν ότι καμία ομάδα δεν το αξίζει αυτό. Τη «βρωμιά» τη γνωρίζουν πολύ καλά. Όπως και τα συμφέροντα. Σιγά λοιπόν μη σκοτωθούν γι΄ αυτούς. Μια δικαιολογία είναι. Ένα καμουφλάζ, μία στολή αποκριάτικη. Το παιδί δεν έδωσε «λάθος» απάντηση. Το παιδί απάντησε. Και για εκείνους το ότι μιλούσε και ανέπνεε, ήταν απλά ενοχλητικό.

Μέρα με τη μέρα, θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας γύρω από τον Άλκη. Πάντα σβήνουν, όσο τραγική και να είναι μια είδηση. Θα το θυμηθούμε έναν χρόνο μετά… Για να γεμίσουμε σελίδες, δελτία και μέσα κοινωνικής δικτύωσης με φατσούλες που κλαίνε. Ό,τι και να γίνει αυτό που πρέπει να μείνει είναι να δω τον δικό μου γιο με άλλο μάτι. Γιατί αύριο μπορεί να είναι το θύμα ή ο θύτης. Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο.

Ο Άλκης είναι «επίκαιρος». Τα μεγάλα λόγια λοιπόν θα περισσεύουν μέχρι να σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Εμείς ας δούμε τι θα γίνει τότε… Στο σκοτάδι…

Μαρία Τσανάδη