Ο Βασίλειος, από μικρό παιδί, διακρίθηκε γιά τήν ευφυία, τήν οξύνoια καί τό ακέραιο τού χαρακτήρα του. Φοίτησε στό Δημοτικό Σχολείο τής γενέτειράς του καί στά Σχολαρχεία τού Δούκα καί τού Πελοπίου. Συνέχισε τίς γυμνασιακές του σπουδές στό 1ο Γυμνάσιο Αθηνών καί τίς περάτωσε στή Βαρβάκειο, βοηθούμενος οικονομικά από τό μακαριστό θείο του Αρχιμ. π. Σπυρίδωνα Μπιλάλη (1918 1974).

Τό 1952 εισήχθη πρώτος στή Θεολογική Σχολή τού Εθνικού καί Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από τήν οποία απεφοίτησε μέ άριστα, ενώ, όσο σπούδαζε, εργαζόταν.

Ο ιεραποστολικός του ζήλος τόν οδήγησε στήν Αδελφότητα Θεολόγων «Ζωή», όπου εργάσθηκε τόσο στή Γραμματεία, όσο καί σάν διορθωτής κειμένων-βιβλίων. Μετά τό διαχωρισμό τής «Ζωής» και τήν αποχώρηση τού θείου του π. Σπυρίδωνος από αυτήν, απεχώρησε καί ο τότε Βασίλειος.

Διακρινόμενος γιά τή φιλομάθειά του συνέχισε τίς σπουδές του κάνοντας μεταπτυχιακά στό Στρασβούργο (Γαλλία, 1967). Επιστρέψας στήν Ελλάδα ενεγράφη, μετά από κατατακτήριες εξετάσεις, στή Φιλοσοφική Σχολή τού Εθνικού καί Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έλαβε τό πτυχίο του σάν δόκιμος μοναχός πλέον. Σέ όλες τίς βαθμίδες τής εκπαίδευσης είχε αρίστη επίδοση. Μάλιστα τού είχε προταθή θέση καθηγητού στή Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, τήν οποία δέν αποδέχθηκε.

Εργάσθηκε σκληρά ως καθηγητής φιλόλογος σέ φροντιστήρια, ως διορθωτής βιβλίων σέ χριστιανικούς εκδοτικούς οίκους καί γιά λίγα χρόνια ως καθηγητής θεολόγος στή Μέση Εκπαίδευση. Παντού διακρίθηκε γιά τό ήθος, τήν τιμιότητα καί τήν εργατικότητά του.

Ακολουθώντας τή βαθειά του κλίση πρός τό μοναχισμό αποσύρθηκε στό Άγιον Όρος (τέλος 1968) καί συγκεκριμένα στήν Ιερά Νέα Σκήτη, στή Συνοδεία τού μακαρ. Γέρ. Ιωσήφ (μετέπειτα Βατοπαιδινού), όπου εκάρη Μοναχός λαμβάνοντας τό όνομα Νικόδημος (εκ τού Οσίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου, 14η Ιουλίου, τόν οποίο υπεραγαπούσε). Μάλιστα η κουρά του έγινε στό Κελλί τού μακαριστού οσίου Γέροντος Ιωσήφ τού Ησυχαστού ( 1959), τόν οποίο ο Γέρ. Νικόδημος είχε γνωρίσει.

Μέ τή Συνοδεία τού Γέροντός του μετέβη στήν Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου-Καρυές, προκειμένου νά τήν επανδρώσουν, μάλιστα γιά ένα διάστημα διετέλεσε Αντιπρόσωπος τής Μονής στήν Ιερά Κοινότητα. Όμως τελικά η προσπάθεια αυτή δέν ευοδώθηκε. Έτσι, κατόπιν ευλογίας καί τού οσίου Γέροντος Παϊσίου τού Αγιορείτου, επέλεξε τήν ερημική ζωή καί εγκαταβίωσε στήν έρημο τής Καψάλας, στό Κελλίον Υπαπαντής τού Κυρίου (τό οποίο ανήκει στήν Ι. Μονή Παντοκράτορος), όπου διέμεινε μέχρι καί τής κοιμήσεώς του.

Ως μοναχός ίδρυσε τήν «Πανελλήνια Ένωση Φίλων τών Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.), αρχικά ως «άτυπη Ομάδα Φιλοπολυτέκνων» (1969) καί στή συνέχεια ως Σύλλογο μέ νομική υπόσταση (1972). Διετέλεσε Α΄ Αντιπρόεδρος τού Συλλόγου έως καί τήν κοίμησή του, ενώ από ταπείνωση δέν αποδέχθηκε ποτέ τό αξίωμα τού Προέδρου.

Ιδιαίτερα κατά τά 6 πρώτα χρόνια (19691974), αλλά καί στή συνέχεια, πραγματοποιούσε πολλές απογευματινές επισκέψεις συνοδευόμενος πάντοτε από τόν Πρόεδρο κ. Αντώνιο E. Αντωνίου καί διαπίστωνε τήν πραγματικότητα ιδίοις όμμασιν. Οι επισκέψεις αυτές στίς άπορες Πολύτεκνες Οικογένειες, μέ 10 παιδιά καί άνω τότε (μετέπειτα μέ 7 παιδιά καί σήμερα μέ 5 παιδιά, ανήλικα ή σπουδάζοντα) αναδείκνυαν τά τεράστια προβλήματά τους, τά οποία γίνονταν γνωστά από τόν αείμνηστο Γέροντα Νικόδημο μέ πολλούς τρόπους, κυρίως όμως μέσω τής εκκλησιαστικής Εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος», στήν οποία επιμελείτο μόνιμη Φιλοπολυτεκνική Στήλη.

Πολύ σύντομα (1977) ο Γέροντας Νικόδημος συνειδητοποίησε τήν αδήριτη ανάγκη νά καταστεί ευρύτερα γνωστό τό ταπεινό έργο τής Π.Ε.ΦΙ.Π. καί γιά τό σκοπό αυτό προχώρησε στήν έκδοση τού Περιοδικού «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ» αρχικά, τό οποίο στή συνέχεια μετονομάσθηκε σέ «ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓEΝΕΙΑ» καί τελικά σέ «Ελληνορθόδοξη ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ» (Δεκέμ. 2003).

Ήταν ο Συντάκτης καί η ψυχή τού Περιοδικού, τό οποίο αριθμεί, μέ τή βοήθεια τού Θεού, 143 τεύχη (τό 141ο τεύχος ήταν τό τελευταίο πού επιμελήθηκε ο π. Νικόδημος) καί κυκλοφορείται σέ 850.000 φύλλα ετησίως. Αποστέλλεται δέ εξαρχής ΔΩΡΕΑΝ σέ όλους τούς ελληνορθοδόξους Ιερούς Ναούς, Ιερές Μονές καί Κοινότητες απανταχού Γής, μέ τήν ευλογία καί σύσταση τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, αλλά καί τής Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Τό Περιοδικό, κύριος άξονας τού οποίου υπήρξε τό αιώνιο τρίπτυχο Θρησκεία (Ορθοδοξία), Πατρίδα, Οικογένεια, αποτέλεσε τόν κύριο μοχλό τής πολυσχιδούς δράσεως τού μακαριστού Γέροντος.

Ο αείμνηστος π. Νικόδημος γιά 45 συναπτά έτη αφιέρωσε τή ζωή του στήν προστασία τών αγαπημένων του Υπερπολυτέκνων καί Πολυτέκνων Οικογενειών, στόν αγώνα κατά τών επάρατων Εκτρώσεων καί τής εφάμαρτης αντισύλληψης, στή διάδοση τού πνεύματος τής φιλοτεκνίας καί πολυτεκνίας καί στήν ανάδειξη τού τεράστιου Δημογραφικού Προβλήματος τής Χώρας μας.

Χιλιάδες οι Πολύτεκνες Οικογένειες σέ Ελλάδα καί Κύπρο πού ενισχύθηκαν καί ενισχύονται ηθικά καί υλικά από τό Σύλλογο, τόσο σέ χρήματα, όσο σέ είδη (τρόφιμα, ρούχα, έπιπλα, οικιακές συσκευές κλπ.).
Εκατοντάδες τά αθώα βρέφη πού σώθηκαν από έκτρωση μέ τήν άμεση-προσωπική επικοινωνία τού Γέροντος, αλλά καί μέ τήν έμμεση βοήθειά του μέσω τού Περιοδικού.

Χιλιάδες τά παιδιά πού γεννήθηκαν μέ τήν προτροπή τού μακαριστού Γέροντος μέσω τής αρθρογραφίας του στό Περιοδικό κατά τής αντισύλληψης καί υπέρ τής κατά Θεόν ευλογημένης τεκνογονίας.
Υπήρξε πρωτοπόρος στήν ενασχόλησή του μέ τό Δημογραφικό, τό οποίο χαρακτήριζε ως τό υπ αρ. 1-ένα Πρόβλημα τής Χώρας μας, καί ήταν από τούς πρώτους πού έκρουε εδώ καί 40 καί πλέον χρόνια τόν κώδωνα τού κινδύνου γιά τή συρρίκνωση τού ελληνικού πληθυσμού λόγω τής μεγάλης Υπογεννητικότητας.

Η Ακαδημία Αθηνών αναγνωρίζοντας τή σπουδαιότητα τού επιτελουμένου έργου τής Π.Ε.ΦΙ.Π., 7 (επτά) μόλις έτη από τήν επίσημη έναρξη τής δράσεώς της, προέβη στήν κατ εξαίρεση βράβευσή της τό Δεκέμβριο τού 1979. Συνήθως βραβεύονται Σωματεία μέ 25ετή καί πλέον δράση.
o gerontas ton polyteknon 01.1

Στίς επικρίσεις κάποιων ότι η ενασχόλησή του μέ θέματα γάμουοικογενείας δέ συμβιβάζεται μέ τήν ιδιότητα τού μοναχού, η απάντησή του ήταν ότι επιτελούσε τό έργο τής Π.Ε.ΦΙ.Π. πάντα μέ τήν ευλογία τών Πνευματικών του (Γέρ. Σίμωνος Αρβανίτη-Πεντέλη, Γέρ. Διονυσίου Κολιτσού-Άγιον Όρος κ.ά.), αλλά καί τών άλλων μεγάλων Οσίων Γερόντων τού 20ού αιώνος (Αγίου Πορφυρίου τού Καυσοκαλυβίτου, οσίου Γέροντος Παϊσίου τού Αγιορείτου, μέ τόν οποίο είχε στενή πολυετή πνευματική σχέση, οσίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου κ.ά.).

Τό 1971 ο μακαριστός π. Νικόδημος προέβη στήν ίδρυση τού Συλλόγου «Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης» μέ κύριο σκοπό τήν τιμή καί προβολή τού εν Αγίοις Πατρός καί Διδασκάλου ημών Νικοδήμου τού Αγιορείτου, αλλά καί τή διάδοση τών ψυχωφελεστάτων έργων Του, καθώς καί τήν ανέγερση Ιερών Ναών πρός τιμήν Του.

Τό έργο τής προβολής τού Αγίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου εγκαινιάσθηκε άτυπα στήν Ι. Μονή Πετράκη (Αθήνα) κατά τήν επέτειο τής ι. Μνήμης Του, τή 14η Ιουλίου 1969, μέ τήν καθιέρωση ι. Αγρυπνίας, πού έκτοτε συνεχίζεται έως σήμερα. Διετέλεσε Πρόεδρος τού Συλλόγου αυτού έως καί τήν κοίμησή του.

Μέ τήν προσωπική επίβλεψη καί επίπονη εργασία τού μακαριστού π. Νικοδήμου, ως Προέδρου τού Συλλόγου «Ο Άγιος Νικόδημος…», ανηγέρθη ο 1ος-πρώτος Ιερός Ναός επ ονόματι τού Αγίου Νικοδήμου στίς Καρυές τού Αγίου Όρους, στό Κελλίον τών Σκουρταίων «Άγιος Γεώργιος», όπου εκοιμήθη καί ετάφη ο Άγιος. Τά δέ τελευταία έτη επικέντρωσε τό ενδιαφέρον του στή μελλοντική ανέγερση Ιερού Ναού τών Αγίων Κολλυβάδων στήν περιοχή τής Καψάλας, στήν τοποθεσία «Ραχώνι τού Θεωνά», όπου διασώζεται τό ερημοκάλυβο τού Αγίου Νικοδήμου, τό οποίο αναστήλωσε τό 2013 (βλ. φωτογραφία κάτω).

Συνέγραψε καί εξέδωσε τόν «Πρωτότυπο Βίο τού Αγίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου», ο οποίος εκυκλοφορήθη σέ δέκα (10) εκδόσεις καί συνολικά σέ 120.000 αντίτυπα περίπου. Ο Βίος τού Αγίου, αλλά καί η ιερή Εικόνα Του (σέ 180.000 περίπου αντίτυπα) διατίθενται εξαρχής Δωρεάν.

Παράλληλα, μέ τήν προτροπή τού Γέροντος, από τό Σύλλογο διατίθενται όλα τά κυκλοφορούντα Έργα τού Αγίου Νικοδήμου, όλων τών Εκδοτικών Οίκων, μέ βιβλιοπωλική έκπτωση (δίχως νά έχει τό παραμικρό κέρδος ο Σύλλογος) μέ σκοπό τή διάδοση τού σπουδαίου καί ανεπανάληπτου συγγραφικού Έργου τού Αγίου.
o gerontas ton polyteknon 01.1

Ο μακαριστός Γέροντας υπήρξε, μεταξύ τών άλλων, λόγιος, άριστος φιλόλογος, δεινός χειριστής τού λόγου καί τής πέννας καί πολυγραφότατος συγγραφέας.

Εκτός από τό Περιοδικό τής Π.Ε.ΦΙ.Π., τό οποίο συνέγραφε ανελλιπώς από τό 1977 έως καί τήν κοίμησή του τό 2014 (συνολικά 141 τεύχη), συνέγραψε εκατοντάδες άρθρα, έδωσε πολλές συνεντεύξεις καί ομίλησε γιά θέματα Οικογενείας, γιά τίς Εκτρώσεις, τό Δημογραφικό, αλλά καί γιά θέματα πού αφορούν τήν Ορθοδοξία καί τόν Ελληνισμό.

Μάλιστα, ως στρατιώτης, επανεξέδωσε τό Στρατιωτικό Περιοδικό «Φρουρός» (1959), τό οποίο είχε πρωτοεκδώσει ο θείος του π. Σπυρίδων. Ο μακαριστός Γέροντας είχε συγγράψει καί αρκετά βιβλία, μεταξύ τών άλλων διακρίνονται «Ο Πρωτότυπος Βίος τού Οσίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου», ο Βίος καί τά Έργα τού Οσίου Αθανασίου τού Αθωνίτου (2 τόμοι), καθώς καί τά τρία (3) σχολικά βιβλία του.

Ολίγον πρό τής κοιμήσεώς του επιμελήθηκε τήν έκδοση, μέ Πρόλογο, Σημειώσεις καί Παράρτημα, τής Βιογραφίας τού μακαριστού θείου του π. Σπυρίδωνος μέ τίτλο: « Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Σπυρίδ. Μπιλάλης, 19181974, Συνοπτική Βιογραφία», καθώς καί τήν επανέκδοση τού εξαντλημένου μνημειώδους 2τόμου έργου τού π. Σπυρίδωνος, «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ» (μέβυπότιτλους: τόμος Α΄, «Κριτική τού Παπισμού», καί τόμος Β΄, «Η Ένωσις τών Εκκλησιών»). Δυστυχώς, τά βιβλία αυτά δέν πρόλαβε νά τά δεί τυπωμένα.

Παραθέτουμε τά σημαντικότερα έργα του:
«Μεγάλου Βασιλείου, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ», σχολικό εγχειρίδιο γιά τήν Α/ τάξη Λυκείου.
«Ιωάννου Χρυσοστόμου, ΛΟΓΟΙ ΔΥΟ ΕΙΣ ΕΥΤΡΟΠΙΟΝ» σχολικό εγχειρίδιο γιά τή Β/ τάξη Λυκείου.
«ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ», σχολικό εγχειρίδιο γιά τή Β/ τάξη Λυκείου.
«Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (17491809), αφιέρωμα-έκκλησις».
«Μεγάλου Βασιλείου, Άπαντα, ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», τόμοι Α/, Γ/, ΣΤ/, Ζ/ καί σέ συνεργασία μέ τόν Αρχιμ. Μελέτιο Καλαμαρά (μετέπειτα Μητρ. Πρεβέζης) οι τόμοι Β/, Δ/, Ε/ καί Η/.
«Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου. Περί ΓάμουΤεκνογονίας καί Παρθενίας.».
«Σύντομη Βιογραφία καί μερική Διήγηση θαυμάτων τού Οσίου Παταπίου».
«Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Ο Βίος τού Οσίου», τόμος Α/.
«Ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Τά ευρισκόμενα Κείμενα», τόμ. Β/.
«Θαύματα Οσίου Αθανασίου τού Αθωνίτου».
«Ο Πρωτότυπος Βίος τού Οσίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου».
«Ιεροί Ναοί τού Αγίου Νικοδήμου τού Αγιορείτου (ανά τήν Ελλάδα)».
«Η ακυρότητα τών «Μυστηρίων» τών Λατινοπαπικών ως αιρετικών».
«Οικουμενισμός καί Αλλαγή Πασχαλίου».
«Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Σπυρίδωνος Μπιλάλης, 19181974, Συνοπτική Βιογραφία».
Εκτός από τήν Εκκλησία καί τήν Οικογένεια, ο μακαριστός Γέροντας αγαπούσε πολύ τήν Πατρίδα μας-Ελλάδα. Ήταν θερμός πατριώτης καί τιμούσε δεόντως τό ιερό μας Σύμβολο, τήν Ελληνική Σημαία, αλλά καί όσους Ήρωες θυσιάσθηκαν γι Αυτήν. Στό Περιοδικό αναφερόταν συχνά στά εθνικά μας θέματα.

Έτσι, λοιπόν, μαθαίνοντας πρίν 10 έτη (2004) γιά τήν αυτοθυσία τού Νεοεθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κουκίδη συγκινήθηκε καί έκτοτε καθιέρωσε στήν επέτειο τού γεγονότος τήν τέλεση εκκλησιαστικού Μνημοσύνου στόν Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου ΡαγκαβάΠλάκας, καθώς καί κατάθεση στεφάνων στήν Αναθηματική Στήλη, πού υπάρχει στό σημείο όπου κατέπεσε ο Ήρωας. (Ο Κων. Κουκίδης ήταν ο φρουρός τής Ελληνικής Σημαίας όταν οι Γερμανοί ανέβηκαν, στίς 27 Απριλίου 1941 τό πρωί, στόν ι. Βράχο τής Ακροπόλεως καί υπέστειλαν τήν Ελληνική Σημαία. Ο Ήρωας άρπαξε τό ιερό Εθνικό Σύμβολο γιά νά μήν πέσει στά βάρβαρα χέρια τών Κατακτητών, τυλίχθηκε μέ Αυτό καί κατέπεσε από τόν ι. Βράχο αυτοθυσιαζόμενος).

Ο μακαριστός Γέροντας Νικόδημος εκδαπανήθηκε κυριολεκτικά στήν υπηρεσία τής Εκκλησίας καί τών συνανθρώπων του. Ως βαθειά πατερικός άνθρωπος αγάπησε υπερβαλλόντως τόν Τριαδικό Θεό, τήν Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας καί τούς Αγίους Της.

Αφιέρωσε τή ζωή του στήν ανόθευτη Πατερική Διδασκαλία, υπερασπιζόμενος μέ όλες τίς δυνάμεις του, μέ ομολογιακή πάντοτε διάθεση, τήν Αγία Ορθοδοξία μας, καταπολεμώντας τίς επικίνδυνες παρεκκλίσεις από Αυτήν. Συχνή επωδός του ήταν τό λεχθέν υπό τού σοφού διδασκάλου τής Εκκλησίας μας, μοναχού Ιωσήφ τού Βρυεννίου: «Ουκ αρνησόμεθά σε, φίλη Ορθοδοξία ου ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας εν σοί εγεννήθημεν, καί σοί ζώμεν, καί εν σοί κοιμηθησόμεθα ει δέ καλέσει καιρός, καί μυριάκις υπέρ σού τεθνηξόμεθα».

Έζησε ως πραγματικός μοναχός, τιμώντας στό έπακρο τίς μοναχικές του υποσχέσεις. Υπήρξε άνθρωπος υπακοής, ταπεινός, καθαρός στό σώμα καί στήν ψυχή καί ακτήμων, δέν είχε ούτε επεδίωξε νά έχει ποτέ δικά του χρήματα καί περιουσία. Η απαράβατη καί αυστηρή νηστεία, η υπερβάλλουσα αγρυπνία, η έντονη καρδιακή προσευχή καί η μελέτη τών Πατερικών Έργων ήσαν τά καθημερινά πνευματικά του παλαίσματα.

Συνεδύαζε μέ μοναδικό καί αξιοθαύμαστο τρόπο τό μοναχικό βίο καί τήν ιεραποστολική δραστηριότητα, εργαζόμενος νυχθημερόν γιά τό καλό τής Εκκλησίας καί γιά τούς αγαπημένους του Πολυτέκνους. Είχε δέ καί τό τάλαντο τής επιλογής ικανών Συνεργατών στά Διοικητικά Συμβούλια τών δύο Συλλόγων, τής Π.Ε.ΦΙ.Π. καί τού «Αγίου Νικοδήμου», οι οποίοι υπηρέτησαν καί υπηρετούν ανιδιοτελώς καί μέ υπερβάλλοντα ζήλο.

Στίς 4 Ιουνίου 2014, ημέρα Τετάρτη, τό απόγευμα, σέ ηλικία 83 ετών ο μακαριστός Γέροντας Νικόδημος, «κρίμασι οίς οίδεν ο Κύριος», εκοιμήθη απροσδόκητα μετά από ατύχημα στό Κελλί του στήν Καψάλα Αγίου Όρους. Ο τρόπος τού θανάτου του είχε παρόμοια χαρακτηριστικά μέ αυτόν τού Οσίου Αθανασίου τού Αθωνίτου ( 5η Ιουλίου), τόν οποίο ιδιαιτέρως ευλαβείτο καί τού οποίου υπήρξε βιογράφος, αλλά καί εκδότης τών ευρισκομένων Έργων του.

Η Εξόδιος Ακολουθία εψάλη τήν επομένη ημέρα, 5 Ιουνίου, στίς 1.30΄ μ.μ., στήν Ιερά Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους, στήν οποία ανήκει τό Κελλί του. Προεξήρχε ο Καθηγούμενος τής Ιεράς Μονής, Αρχιμ. Γαβριήλ, μέ τή συμμετοχή 15 καί πλέον Ιερέων, πλήθους Μοναχών καί λαϊκών. Η ταφή του ετελέσθη στό Κοιμητήριο τής Ι. Μονής καί εν συνεχεία παρετέθη Τράπεζα, όπου αναφέρθηκαν στόν εκλιπόντα μέ σύντομες ομιλίες τους ο Καθηγούμενος Γέρ. Γαβριήλ, ο Γέρ. Μάξιμος Ιβηρίτης καί ο μικρότερος κατά σάρκα αδελφός τού μακαριστού Γέροντος Νικοδήμου κ. Νικόλαος Μπιλάλης.

Στό Άγιον Όρος, γιά τήν Εξόδιο Ακολουθία, μετέβη αντιπροσωπεία τής Π.Ε.ΦΙ.Π. μέ επικεφαλής τόν Διευθυντή τού Συλλόγου κ. Ιωάννη Θαλασσινό.

Ο μακαριστός Γέροντας Νικόδημος «ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη, καί ζών μεταξύ αμαρτωλών, μετετέθη…» (Σοφ. Σολομ. 4, 7). Τό κενό πού άφησε είναι μεγάλο καί δυσαναπλήρωτο. Πιστεύουμε, όμως, ακράδαντα ότι βρήκε παρρησία ενώπιον τού δικαιοκρίτου Θεού, γιατί αγάπησε πολύ, καί η κατά Θεόν αγάπη, όπως διδάσκει ο Άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης, νικά καί αυτόν ακόμη τό θάνατο: «Ημείς οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν εκ τού θανάτου εις τήν ζωήν, ότι αγαπώμεν τούς αδελφούς…» (Α΄ Ιωάν. 3, 14). Οι προσευχές του γιά τούς αδελφούς μας Πολυτέκνους καί τή «μικρή καί πτωχή» Π.Ε.ΦΙ.Π., όπως τήν αποκαλούσε, θά μάς ακολουθούν, θά μάς ενδυναμώνουν καί θά μάς ενισχύουν έτι περισσότερο.

«Γέροντος Νικοδήμου (Μπιλάλη), Αγιορείτου Μοναχού, αιωνία η μνήμη»!

Πηγή: (από το Περιοδικό Ε.Π.Ο., αρ. τ. 143/ Οκτωβ. 2014)

Συντάχθηκε από Ιωάννης Θαλασσινός, Αντιπροέδρου τής «Πανελληνίου Ενώσεως Φίλων τών Πολυτέκνων» καί Συντάκτη τού Περιοδικού της «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» (Ε.Π.Ο.).

aktines.blogspot.com

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr/agio-oros/o-agioreitis-monachos-nikodimos-mpilalis-o-gerontas-ton-polyteknon-1932-4-6-2014/