«Aν το ήξερε ο Ωνάσης, θα τα έκαιγε τα λεφτά του» σχολίασε κάτω από το βίντεο του «Kivotos Channel», που είναι ένα εγχείρημα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, ένας εκ των θεατών του. Στο ίδιο κλίμα είναι και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα σχόλια, από άτομα που αναρωτιούνται «τι έχει πάει στραβά στην κοινωνία», ποιος είναι ο σκοπός του βίντεο αλλά και αν θα έπρεπε ενδεχομένως να υπάρξει εισαγγελική παρέμβαση για το περιεχόμενό του.
Οι περισσότεροι εκ των σχολιαστών κατά πάσα πιθανότητα οδηγήθηκαν στο συγκεκριμένο βίντεο μετά την ανάδειξή του από την πολιτεύτρια της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη Αφροδίτη Λατινοπούλου, η οποία με ανάρτησή της καυτηριάζει το περιεχόμενό του και αναρωτιέται «εάν οι εκπρόσωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας θα καταδικάσουν το βίντεο του Ιδρύματος Ωνάση, που προωθεί την ωμή βία και το μίσος».
Δεν έχει άδικο η κυρία Λατινοπούλου να αναρωτιέται, καθώς πίσω από μια δήθεν καλλιτεχνική προσέγγιση -αμφίβολης αισθητικής- κρύβεται μίσος και περιφρόνηση για ό,τι δεν εμπίπτει στην «ταυτότητα» των δημιουργών του. Επίθεση στη θρησκεία, στους θεσμούς και στην Αστυνομία, και τελικά στην ίδια την «κανονικότητα», που μετατρέπεται σε κάποιου είδους έγκλημα καθοσιώσεως.
Δεν πρόκειται ούτε για τέχνη ούτε για «χιούμορ» που πήγε στραβά. Άλλωστε, στην περιγραφή του σχετικού βίντεο αναφέρεται: «Ενας ασφαλής χώρος για ευάλωτα σώματα, θηλυκότητες, εξομολόγηση και ριζοσπαστική φαντασία για την επόμενη μέρα». Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι πίσω από το «δήθεν χιούμορ» βρίσκεται μια σαφέστατη ατζέντα.
«Υπάρχουν όρια μετά του να έχεις δικαιώματα και του να παρακινείς σε ωμή βία, να χρησιμοποιείς ρητορική μίσους και να προσπαθείς να επιβάλεις τον δικό σου κόσμο» σημείωνε στην ανάρτησή της η κυρία Λατινοπούλου, παραθέτοντας αποσπάσματα του βίντεο, στο οποίο υπήρχε σαφής προτροπή προς αυτήν. «Υποστηρίζουμε τη βία, ειδικά εάν προέρχεται από εσάς» σημείωνε ο/η/το καλλιτέχνη(ς) στο βίντεο, καλώντας ταυτόχρονα τις γυναίκες να… μάθουν ξύλο. Η δε ιδέα της «μη βίας» είναι, σύμφωνα με το ίδρυμα Ωνάση, μια ιδέα που έχουν «πολύ ηλίθια άτομα».
Ο ισχυρισμός ότι «κανένας μπάτσος δεν είναι καλός», που προβάλλεται με νέον γράμματα στο βίντεο, έρχεται ως φυσιολογική εξέλιξη της γενικότερης επίθεσης στην κοινωνία και αιτιολογείται με τον ισχυρισμό ότι η Αστυνομία δεν τους «προστατεύει», αλλά αντιθέτως προκαλεί επιθέσεις. Τα αισθήματα κατά της ΕΛ.ΑΣ. αναλύονται περαιτέρω: «Ωρα για ψαλίδια», «τους σπάμε τα κόκαλα, τους κάνουμε τη μούρη κρέας, τους κάνουμε αεροπλάνα και τους βάζουμε για ύπνο». Συμπερασματικά, εγκωμιάζεται «η βία που προέρχεται από καταπιεσμένες γυναίκες» και στρέφεται κατά της Αστυνομίας.
Δεν θα μπορούσε να λείψει η επίθεση στην οικογένεια. «Οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων δεν έχουν κανένα νόημα» σημειώνεται. «Ας αρχίσουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας στα πλαίσια συλλογικοτήτων» είναι η πρώτη μόνο συμβουλή. Ο «πειραματισμός» με ρούχα των αντίθετων φύλων στα παιδιά ακολουθεί.
Σε άλλο σημείο του βίντεο εγκωμιάζεται ακόμη και η ενδοοικογενειακή βία, εφόσον το θύμα είναι ο άνδρας, με κάποιον που παριστάνει τη γυναίκα να υπερηφανεύεται που πλέον δέρνει κι άλλους άντρες εκτός από τον δικό του.
Φυσικά όλο το εγχείρημα ξεκινά με μια δήθεν ειρωνική ανάλυση περί λατρείας των ανδρικών οργάνων, η οποία χρησιμεύει ως «πλατφόρμα» για την επίθεση στη θρησκεία, καθώς γίνεται αναφορά σε αυτό που μεταφράζεται από τους… ελληνόφωνους συντελεστές ως –βλάσθημη ονομάσία– (στα αγγλικά Jesus Cock). Από ό,τι φαίνεται, στους κύκλους της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση δεν νοείται τέχνη, αν δεν επιτίθεται στη θρησκεία της πλειοψηφίας.