Της Μαρίας Τσανάδη

Το γεγονός ότι τόσες μέρες δεν έγινε καμία απολύτως αναφορά στις εξελίξεις για τη γνωστή υπόθεση, ήταν απόλυτα συνειδητή επιλογή. Το να γεμίσουμε κι εμείς τη σελίδα μας με καθημερινές αναφορές θα ήταν περιττό. Όμως φτάνουμε όλοι κάποια στιγμή στα όριά μας και θέλουμε να πούμε μερικά πράγματα.

Δεν πρόκειται να δημοσιεύσουμε ένα ακόμη δακρύβρεχτο κείμενο για τις αθώες αυτές ψυχούλες. Δεν πρόκειται να γράφουμε κι εμείς τα αυτονόητα. Ούτε πρόκειται να δικάσουμε πριν την ώρα τους ανθρώπους. “Δικαστές” απέκτησε πάρα πολλούς η χώρα μας τις τελευταίες μέρες. Και φυσικά δεν θα μας ακούσετε να ουρλιάζουμε… Δεν θα μας δείτε να λιντσάρουμε φροντίζοντας να πάρει το καλό μας προφίλ η κάμερα…. Για να δείξουμε την αηδία μας. Για να δείξουμε ότι εμείς είμαστε καλοί γονείς και αγαπάμε τα παιδιά μας.

Τώρα λοιπόν που απέχουμε από όλα αυτά, δεν είμαστε άξιοι γονείς; Αγαπάμε λιγότερο; Δεχόμαστε τον φόνο αδιάφορα; Δε νομίζω. Όλοι όσοι έχουμε επιλέξει να μη γίνουμε γραφικοί απλά περιμένουμε τους αρμόδιους να μιλήσουν. Και επιλέγουμε να ενημερωνόμαστε (υποχρεωτικά) για τις εξελίξεις, χωρίς να κρίνουμε και χωρίς, με μεγάλη ευκολία, να τονίζουμε έξαλλοι ότι ΠΡΕΠΕΙ αυτός που εμείς βαφτίζουμε “δολοφόνος” να πεθάνει. Διότι αν γίνει αυτό, τι θα σημαίνει για εμάς; Θα χαρούμε; Θα αισθανθούμε δικαίωση; Και αμέσως μετά θα ανάψουμε ένα κεράκι για τα αγγελούδια;

Πραγματικά το να μαθαίνουμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες, κάνει απίστευτο κακό στα παιδιά μας. Μαθαίνουν πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα υπήρχε λόγος να τα γνωρίζουν. Προβληματίζονται και ρωτάνε εμάς, τους γονείς τους, να τους εξηγήσουμε τι συμβαίνει. Κι εμείς επιλέγουμε τι θα μεταφέρουμε. Το δικό μας μίσος; Τη δική μας αίσθηση δικαιοσύνης; Οι δημοσιογράφοι κάνουν τη δουλειά τους. Πληρώνονται για να μεταφέρουν όλα τα δεδομένα και όλες τις εξελίξεις.  Εμείς τι δικαιολογία έχουμε;

Και κάτι τελευταίο. Στα κοινωνικά δίκτυα βλέπαμε τη φράση: “Οι Μάνες δεν σκοτώνουν τα παιδιά τους. Σκοτώνουν για τα παιδιά τους”. Θεωρώ εξαιρετική την παρέμβαση του Κλινικού Ψυχολόγου, κ. Δημήτριου Πετρούνια, ο οποίος το δημοσιοποίησε με σβησμένη την δεύτερη πρόταση και συμπληρωμένο ως εξής: “Οι γονείς χτίζουν ένα μέλλον που δεν χρειάζεται να σκοτώνει κανείς”. Τα παιδιά βλέπουν και κυρίως αισθάνονται τα πάντα. Αυτό που πρέπει λοιπόν να τους δώσουμε απλόχερα είναι αγάπη. Και να τα διδάξουμε να πορευτούν στη ζωή τους με αυτή, χαρίζοντάς την στο συνάνθρωπο.