Να τα λέμε όλα. Η Ελληνική Παιδεία βρίσκεται σε top επίπεδο. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Ειδικά επί των ημερών της κυρίας Κεραμέως, η ποιότητα οργάνωσης και σχεδιασμού της δημόσιας εκπαίδευσης έχει εκτιναχθεί σε ασύλληπτα επίπεδα… Μπορεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα να άγγιζε μεν την τελειότητα, αλλά το Υπουργείο Α – Παιδείας δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Δεν είχε βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Τώρα το έβαλε όμως. Ποιο είναι αυτό το κερασάκι; Μα φυσικά να γνωρίσουν οι μαθητές μας το cheerleading! Δεν θα μπορούσαν όμως οι κυβερνώντες να φέρουν την τέχνη της μαζορέτας στα σχολεία, αν δεν είχαν λύσει πρώτα όλα τα άλλα θέματα της παιδείας. Έτσι δεν είναι; Έχουν λύσει το θέμα του μέσου όρου μαθητών ανά τάξη (με δικά τους μαθηματικά). Έχουν βάλει τον κύριο Γκίκα Μαγιορκίνη να παρουσιάζει σχεδιαγράμματα με 8 (!) θρανία σε κάθε σειρά, για να αιτιολογήσει πως μία τάξη των 25 μαθητών δεν αυξάνει -σχεδόν καθόλου- τον κίνδυνο μετάδοσης, σε σχέση με μια τάξη των 15 μαθητών (αλήθεια, που ακριβώς στην Ελλάδα έχει δει ο κύριος Μαγιορκίνης σχολικές αίθουσες που να χωρούν 8 σειρές θρανίων;). Το 25 με το 15 δεν έχει καμία αξιόλογη διαφορά κατά τον κύριο Μαγιορκίνη, ενώ για τον κύριο Χαρδαλιά τα 4 άτομα ανά τραπέζι στην εστίαση, ανακοινώθηκε ως νέο αυστηρό περιοριστικό μέτρο σε συγκεκριμένες περιφερειακές ενότητες. Στην περίπτωση α’, «δεν θα τα χαλάσουμε βρε αδελφέ για 10 άτομα περισσότερα» και μάλιστα σε κλειστό χώρο. Στην περίπτωση β’ , στα 4 άτομα είσαι εντάξει, ενώ στα 5 τρως πρόστιμο…(και μάλιστα ΚΑΙ σε ανοιχτό χώρο). Επίσης, το Υπουργείο «βιντεοσκοπημένης Παιδείας και προσβολής Θρησκευμάτων» δεν παρέλειψε να φροντίσει και για το φλέγον ζήτημα των… παγουρίνο των παιδιών. Δεν χάνει μέρα χωρίς να υπενθυμίζει τη «διαταγή» για μασκοφορία ακόμα και σε νήπια. Δεν καταδέχτηκε να συνομιλήσει με εκπροσώπους των εκπαιδευτικών, αφού όπως είπαμε το επίπεδο σχεδιασμού είναι ήδη… στην κορυφή. Άρα τι να συζητήσει; Δεν χρειάζεται. Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς. Καμία συζήτηση. Αφού λοιπόν έγιναν όλα αυτά τα σπουδαία, έμενε το σπουδαιότερο. Η τελική πινελιά. Να εμφυσήσει η Υπουργός μια αύρα φρέσκου φιλελεδισμού και μια εσάνς θεόσταλτης αμερικανίλας, στα φτωχά και… απολίτιστα σχολεία του Ελληνικού λαουτζίκου. Έτσι, αφού πετσοκόβουν την κοινωνιολογία και τα καλλιτεχνικά, αφού υποβαθμίζουν (συνεχώς) το μάθημα των θρησκευτικών που έχει καταντήσει μάθημα θρησκειολογίας, αφού θέλουν να βάλουν κάμερες στις τάξεις, αφού σκοπεύουν να συνδέσουν – ανερυθρίαστα – τον ιερό χώρο του σχολείου με πιθανές ποινικές διώξεις και πρόστιμα φοβερίζοντας συνεχώς τους γονείς, και αφού βυθίζουν σιγά σιγά μέσα στην ανυπαρξία την πρωινή προσευχή και τις παρελάσεις με την βολική πρόφαση του ιού, στο τέλος αποφάσισαν να εισάγουν ξενόφερτα πρότυπα ημίγυμνων χορευτριών για να ολοκληρωθεί αυτό το τερατούργημα που έχουν στο μυαλό τους. Βέβαια, δεν θα πρέπει να μας κάνει και μεγάλη εντύπωση αφού η παρούσα κυβέρνηση και το Υπουργείο της, σκοπεύει να εισάγει και το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής ακόμα και στις τάξεις του Δημοτικού. Έτσι αναπτύσσεται ένα μοντέλο διαπαιδαγώγησης που θα έχει ως σημεία αναφοράς: την κάμερα (άρα το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι»), τις μάσκες, τις αποστάσεις, την εμμονική αντισηψία, την στοχοποίηση και περιθωριοποίηση των «ανυπότακτων», τις «αμερικανιές», την ξενομανία, την – εντελώς αδικαιολόγητη – καταστροφή της παιδικής αθωότητας μέσω της σεξουαλικής αγωγής, τον πανσεξουαλισμό και τα πρότυπα ημι – ντυμένων χορευτριών που θα προωθούν στους μαθητές τα «υψηλά ιδανικά» της γυμνής σάρκας. Σε άλλες χώρες διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά σαν υψίστης σημασίας μάθημα. Εδώ στο αποικιοκρατούμενο Ελλαδιστάν θεωρούν ως εκπαιδευτική αναβάθμιση το να εξοικειωθούν οι μαθητές με το cheerleading και ίσως – αύριο μεθαύριο – με τα κολλέγια, το baseball, τις φοιτητικές αδελφότητες με ελληνικά γράμματα (τύπου Omega – Delta –Zeta), τον ετήσιο χορό, τα ντόνατς και ποιος ξέρει τι άλλο… Το να προωθούσαν – ας πούμε- ένα πρόγραμμα δωρεάν εκμάθησης παραδοσιακών ελληνικών χορών αντί για επιδείξεις cheerleading, να υποθέσουμε ότι το θεωρούν πολύ μπανάλ στο Μαξίμου, έτσι; Το να προωθήσουν – ας πούμε – ένα πρόγραμμα οδηγικής παιδείας από το δημοτικό, να υποθέσουμε ότι δεν το θεωρούν και τόσο σημαντικό… Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε ένα σύστημα παιδείας που τα κάνει να μην ξέρουν να απαντήσουν τι ακριβώς έγινε το 1940 και εναντίον ποιών επαναστατήσαμε το 1821. Όμως το cheerleading έρχεται για να λύσει όλα τα προβλήματα της τόσο ταλαιπωρημένης Ελληνικής Παιδείας. Μια αίγλη βορείων προαστίων αχνοφαίνεται στο λαμπρό μέλλον των παιδιών μας…