Η αναπηρία είναι μια κοινωνική πραγματικότητα και όχι μια λέξη που θα έπρεπε να φοβίζει.

Στη χώρα μας το 10% του πληθυσμού είναι ανάπηροι και ως μέλη μιας κοινωνίας, ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, θα πρέπει και αυτό το 10% να έχει την υποστήριξη που χρειάζεται ώστε να μπορεί να ενταχθεί πλήρως στο κοινωνικό σύνολο.

Γιατί, πολύ απλά, σε ένα δημοκρατικό κράτος κανένας άνθρωπος, πολίτης δεν περισσεύει.

Από το 2000 η Διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής, έχει θεσμοθετήσει τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ των οποίων είναι κι αυτά που αφορούν στα Άτομα με Αναπηρία.

Δικαιώματα που επικεντρώνονται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ισότητα και την απαγόρευση διακρίσεων, καθώς και την ένταξη και τη συμμετοχή τους στο κοινωνικό σύνολο.

Το προοίμιο της Οικουμενικής Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου αρχίζει ως εξής: «η αναγνώριση της έμφυτης αξιοπρέπειας και των ίσων και αναφαίρετων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας είναι η βάση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο».

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει στοιχεία, όπως αυτά της προσβασιμότητας, της ελεύθερης εκπαίδευσης και κατάρτισης για εργασία, της ισότιμης συμμετοχής σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής και της κοινωνικής ζωής γενικότερα, να είναι αυτονόητα!

Η ευαισθησία και η συνειδητοποίηση της ευθύνης που πρέπει να έχουμε όλοι μας απέναντι σε κάθε άνθρωπο, πολίτη, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες στην εξέλιξη μιας υγιούς κοινωνίας όπου οι πράξεις του καθενός από εμάς επηρεάζουν ολόκληρο το σύμπαν.

Η αναπηρία λοιπόν μας αφορά όλους… τα παιδιά μας, τους συντρόφους μας, τους εργοδότες μας, τους υπαλλήλους μας, τους καθηγητές μας, τους μαθητές μας, τους φίλους μας, τους γονείς μας, τους συγγενείς μας, την κοινωνία μας ολόκληρη.

Άλλωστε αυτό είναι και η κοινωνία ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να είναι. Άνθρωποι φαινομενικά διαφορετικοί αλλά όλοι με ίσα δικαιώματα, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην αγάπη, στην οικογένεια.

«Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.
Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.
Ήταν ένα δικαίωμα».
Οδυσσέας Ελύτης

Πηγή: nevronas.gr